Petnaesti studijski album Džonija Keša pod imenom „Blood, sweat and tears“, posvećen američkim radnicima, objavljen je 7. januara 1963. godine. U svojoj dugoj karijeri, od 1954. pa sve do smrti 2003. godine, Džoni Keš je izdao čak 91 album, od kojih su verovatno najpoznatiji oni snimljeni u zatvorima Sjedinjenih Američkih Država.
Porodici Keš američka vlada bila je dodelila je posed površine 20 ari u Arkanzasu, kao deo programa Nju Dil, na koji su se preselili 1935. godine, kada je Džoni Keš imao samo tri godine, a već sa pet je, navodno, pomagao porodici u branju pamuka.
Smrt njegovog starijeg brata Džeka 1944. godine i naporan rad na poljima pamuka ostavili su na njega ogroman utisak i odrediće pravac njegovog daljeg razvoja i saosećanja sa siromašnima, zatvorenicima, radnicima i unesrećenim ljudima.
„Neke stvari na ovom svetu se ne menjaju. Oko sebe vidim siromaštvo, okrutnost života za mnoge, koji živote provode mučenički radeći za premalu nagradu i još manje imaju nade u svom životu, samo puste snove i fantazije, i to iznova uvek podseti na ono što me i dalje najviše deprimira u vezi sa Džekovom sahranom – činjenicu da je ona bila u nedelju 21. maja, a da je već u ponedeljak 22. maja cela moja porodica – svi, uključujući i majku koja je tek sahranila svog sina – morala da se vrati nazad branju i seckanju pamuka deset sati dnevno“, napisao je Keš u svojoj autobiografiji.
Foto: EPA PHOTO/KEYSTONE
Majka ga je, uz pomoć jednog prijatelja, naučila da svira gitaru i nakon četiri godine službe u američkom ratnom vazduhoplovstvu, u kom je bio na poziciji radio-telegrafskog operatera u Zapadnoj Nemačkoj, vratiće se u SAD 1954. godine i preseliti u Memfis.
Roman Džonija Keša o apostolu Pavlu
Blood sweat and tears
Album počinje pesmom o Džonu Henriju, fiktivnom liku američkog radničkog folklora, koji je, prema legendi, radio zajedno sa hiljadama bivših robova na istoku SAD-a koji su izgradili železničku prugu u drugoj polovini 19. veka.
U Kešovoj interpretaciji priče, Henrijeva porodica je u dužničkom ropstvu i oslanja se i očekuje od njega da otplaćuje dugove, ali njegov gazda želi da ga zameni mašinom. Ovo dovede do „takmičenja“ Henrija i njegovog čekića sa parnom mašinom u bušenju rupe i pravljenju tunela, nakon čega Henri tragično umre od iscrpljenosti.
Ostatak albuma posvećen je drugim, stvarnim i fiktivnim, junacima američkog radništva – Kejsiju Džounsu, mašinovođi poznatom po svojoj punktualnosti, koji je takođe tragično stradao u sudaru putničkog i teretnog voza, potom su tu pesme Nine pound Hammer i Roughnecks, posvećene rudarima i radnicima na naftnim poljima.
Pesma Chain Gang bavi se radnicima zatvorenicima, dok pesma Busted opisuje život sličan autorovom, o radu uzgajača pamuka i finansijskim teškoćama koje mu se iznova ispostavljaju.
Džoni Keš „uživo iz zatvora“
Keš je dugo imao želju da snimi album unutar zidova nekog američkog zatvora i bilo je potrebno puno vremena da ubedi svog menadžera i ostatak produkcijske kuće u tako nešto, ali 1968. godine je napokon snimio čuveni album uživo iz zatvora Folsom, prvi u seriji albuma u kojima će nastupati pred zatvorenicima.
Zatvorski uslovi u nekim saveznim državama u to vreme bili su šokantno loši, čak i u poređenju sa današnjim zatvorima SAD-a, toliko da je šezdesetih godina prošlog veka mnogo zatvorenika tužilo ove ustanove, što je dovelo do odluke Vrhovnog suda SAD-a u kojoj se navodi da je tretman zatvorenika ,,neobičan i okrutan, pa time i protivustavan, nakon čega je zatvorskim sistem reformisan u 17 američkih država.
Kako je 1980. godine pisao Vašington Post, zatvore nisu finansirale pojedine savezne države, već su zatvori „izdavali“ rad zatvorenika okolnim preduzećima i poljoprivrednicima, što je značilo da je, na primer, količina hrane zavisila od količine dostupnog posla, pa su neki zatvorenici živeli i na manje od 1.000 kalorija dnevno.
Pored ovoga, piše Fred Barbaš, u zatvorima Arkanzasa redovno su zatvorenike ubijali drugi zatvorenici, zatvorenici su bili ujedno i čuvari u zatvoru, silovanja i mučenja bile su stvari svakodnevice.
Džoni Keš bio je jedan od retkih prominentnih, slavnih ličnosti koji su se zalagali za prava zatvorenika, zbog čega se i pojavio pred američkim kongresom, gde je zajedno sa dvojicom zatvorenika govorio o problemima osuđenih.
Nesumnjivo je da je veći uticaj na zatvorske reforme šezdesetih i sedamdesetih godina prošlog veka u SAD-u imao pravni pritisak samih zatvorenika, ali je činjenica i da je Keš imao ulogu u ovome i da su mu razni zatvorenici pisali pisma, oduševljeni činjenicom da se neko kroz svoju umetnost obazire na njih.
Keš je u roku od trideset godina mnogo puta i nastupao u zatvorima, za šta navodno nije tražio naknadu, a 1972. godine se čak i sastao sa tadašnjim predsednikom Ričardom Niksonom, u nadi da ga može ubediti u značaj reforme zatvorskog sistema.
Sporno indijansko poreklo
Pored zalaganja za prava zatvorenika i uzdizanja slike američkog radnika, Keš je snimio i album pesama posvećen domorodačkim narodima Severne Amerike, još jedan od albuma za čije stvaranje je morao da se izbori protiv svojih poslovnih saradnika.
Dirnut pesmom koju je jedne noći u baru čuo o Ajri Hejzu, američkom vojniku indijanskog porekla koji se borio u Drugom svetskom ratu, a nakon toga tiho preminuo kao zaboravljeni alkoholičar, Keš se upustio u proučavanje američkog genocida nad indijanskim stanovništvom.
Čitao je i primarne i sekundarne istorijske izvore i postao ogorčen svakim novim saznanjem o izdaji raznih sporazuma i daljem uništavanju indijanskih zajednica, a saosećao je toliko da je i sam tvrdio da mu majka ima domorodačke krvi, što je kasnije u životu opovrgao, uz izvinjenje.
