„Omaž Živojinu Pavloviću” naziv je izložbe crteža i slika Živojina Žike Pavlovića (1933–1998), reditelja crnog talasa, književnika, slikara i profesora Fakulteta dramskih umetnosti u Beogradu, sa kojom će poklonici njegovog stvaralaštva moći da se upoznaju danas od 12.00 časova u Pozorišnom muzeju (bivši memorijal „Nikole Pašića” u Zaječaru), a u okviru ovogodišnjeg 31. festivala „Dani Zorana Radmilovića”. Ujedno će biti predstavljeno i delo „Dnevnik 1994–1998” Živojina Pavlovića.
– Na ovoj izložbi biće prikazani umetnikovi radovi iz perioda rane mladosti koju je delom proveo u Vratarnici i Zaječaru, njegovi beogradski radovi kao studenta slikarstva i radovi koje je stvorio boraveći u sanatorijumu na Golniku. Posle Golnika neko vreme Pavlović je ponovo proveo u Vratarnici, što je izrodilo još jednu seriju likovnih radova. Njegovi savremenici Zaječarci i njihovi potomci prepoznaće pejzaže ovog kraja na mnogim izloženim delima, boriće se, zajedno sa umetnikom, za osvajanje velegrada, i zajedno sa njim strepeće od bolesti – kaže dr Zoja Bojić, autorka ove jedinstvene postavke.
Kroz ovu postavku, iz privatne porodične kolekcije koja ima oko 30 radova, Zaječarci će moći da upoznaju jednog Žiku Pavlovića drugačijeg, tananijeg, nežnijeg, emotivnijeg, od onog Žike Pavlovića koga je putem njegovih kasnijih, drugih umetničkih dela upoznao svet.
Ništa manje nije zanimljivo ni književno delo Živojina Pavlovića: „Dnevnik 1994 – 1998” koje je priredila Snežana Lukić Pavlović, a objavila izdavačka kuća „Agora” Novi Sad. Pavlović svoj „Dnevnik” počinje odlukom da se lati pera iz neizdržive potrebe da ovekoveči u dnevničkoj i dokumentarno-literarnoj formi vreme užasa „građanskog rata” u BiH.
Ovaj autor je ostavio ogroman trag u istoriji jugoslovenskog i srpskog filma i značajan trag u istoriji književnosti. Njegov rad u tim oblastima takođe je obiman, pošto je snimio 15 filmova i objavio 32 knjige. Pavlović je po obrazovanju bio slikar, pohađao je Akademiju primenjenih umetnosti u Beogradu, što se nesumnjivo ogleda u njegovom filmskom, ali i književnom radu. Međutim, njegov likovni opus je relativno slabije poznat širokoj publici pošto je za njegovog života deo tog opusa, prema izboru samog umetnika, bio prevashodno objavljen kao zbir ilustracija uz neka od književnih dela. Pavlović je kao likovni umetnik bio aktivan samo do 1956. godine, odnosno do svoje 23. godine kada se posvetio drugačijim oblicima umetničkog izražavanja. Umetnik je o jednom delu svog likovnog opusa ostavio zabelešku u svom književnom delu „Azbuka” gde je naznačio da su njegovi likovni prilozi u toj knjizi nastali u periodu između 1950. i 1956. Očigledni presudni trenutak posle kog je ubrzo prestao da slika predstavljao je njegov boravak u sanatorijumu na Golniku u jesen 1955. godine, gde se kao i prethodne zime lečio od plućnih bolesti. Poslednje likovno delo koje je sam umetnik datirao potiče iz 1956. godine.
Svoje prve filmske korake započeo je nedugo potom, snimivši svoj prvi film „Ljuba Popović” 1958. godine. Istovremeno, njegovi objavljeni dnevnički zapisi počinju od 1956. godine.
Ovakva praksa da umetnik stvara likovna dela u samo jednom periodu svog života nije nepoznata u istoriji umetnosti. Likovni jezik koji je Pavlović koristio rasteže se od realističkog do svedenog, od lirskog do dramskog i od mračnog do užarenog. Ova izložba prikazuje izbor pretežno neobjavljenih i mahom neizlaganih likovnih dela Živojina Žike Pavlovića iz privatne zbirke.
